Schrijver
|
Mijn naam is Jan weststeijn, 65 jaar. Ik ben geestelijk opgegroeid in de NH kerk, en ben er jarenlang actief geweest, vooral muzikaal actief, maar ook kerkelijk jeugdwerk e.d. Naarmate ik ouder werd ervoer ik steeds sterker de behoefte om niet alleen over God te denken, te spreken, te horen maar ook om met Hem Zelf om te kunnen gaan, HemZelf te ontmoeten, te spreken. Want het is toch vreemd, dacht ik, dat er zo'n grote hoeveelheid verhalen van Hem en over Hem in de bijbel staan en dat ik Hem in het dagelijks leven nooit zie of spreek.
Naarmate die behoefte sterker werd, werd ik onrustiger t.a.v. de kerkgang, want daar in de kerk werd voor mijn gevoel altijd in monologen gebeden, nooit hoorde ik Hem antwoorden. Bij nader inzien is dat ook logisch, want ieder hoort Hem in het eigen hart, maar dat begreep ik toen nog niet. |
|
En uiteindelijk verliet ik de kerk, mijn behoefte echter om Hem persoonlijk te ontmoeten bleef aanwezig.
Ik heb vervolgens een aantal jaren in een evangelische gemeente mee gedaan. Daar waren ze 'bevindelijker'. Er werd gesproken over een persoonlijke relatie met Hem. Nou dat was toch wat ik zocht. Maar uiteindelijk ben ik ook daar niet gebleven, want daar bleek men niet ontvankelijk voor de gedachte dat de geest van liefde vrij is en zich niet laat vastleggen in de dogmatiek van deze of gene gemeente of kerk, ook niet een evangelische.
Ik ben weliswaar een van de minst perfecte mensen moet ik zeggen, en ik wil niet oordelen over anderen, en daar heb ik me veelvuldig schuldig over gevoeld. Toch, door al die ervaringen heen bleef de behoefte HemZelf te ontmoeten altijd aanwezig. En dat verlangen naar HemZelf bleek de sleutel te zijn.
Want als gezegd, ik heb ervaren dat de kerk niet perfect is, dat mijn medemensen, mijn mede-gelovigen niet perfect zijn, en dat ikzelf nog wel het allerminst perfect ben. Hij laat Zich desondanks wel vinden, zij het uitsluitend door het verlangen naar Hem, door de liefde.
Al de teksten die ik sinds mijn jeugd had horen langskomen, alle woorden die ik in de bijbel had gelezen kregen, doordat ik Hem in de liefde van mijn hart vond, eindelijk hun ware betekenis voor mij. De sleutel is liefde.
Hij is pure, ware, volmaakte liefde. Mijn oprechte verlangen om Hem te willen ontmoeten, mijn vrije wil om graag bij Hem te zullen zijn is precies wat Hem de kans gaf om Zich aan mij te openbaren. Ter vergelijking gebruik ik een beeld van de zon: Tot die tijd leek het alsof ik de zon wel kende van foto's, terwijl ik nu de zon zelf kon zien, en vooral kon voelen!
Want liefde wordt in het hart gevoeld, terwijl het verstand daar de woorden bij zoekt. Hij, de liefde-Geest Gods Zelf, is in het hart waar te nemen. De bijbelteksten zijn formuleringen van mede-gelovigen door de eeuwen heen, zo ging ik begrijpen. Ze hebben allemaal de liefde in het hart herkend als de hemelse Vader en hebben daar woorden aan gegeven. Dat zijn telkens woorden geworden die werden geformuleerd zoals het door hun intelligentie en culturele omstandigheden werd bepaald. In het OT zijn dat voornamelijk overeenstemmende beelden. (Zoals het oud Egyptisch schrift b.v. ook uit beelden bestaat, hieroglyphen.)
In Jezus herkenden de mensen zoals de evangelisten, dat die goddelijke liefde Zelf zichtbaar was in het menselijke. Daarom diende Jezus als zichtbare gestalte ook ten hemel op te varen, opdat de mensen in die tijd niet gebonden zouden zijn aan Zijn gestalte, maar Hem in het eigen hart zouden kunnen vinden. Want zeg nou zelf, zou het niet veel slimmer zijn geweest indien Jezus gewoon onder de mensen gebleven was, tot op de huidige dag graag?
Hoe dan ook, Hij spreekt, in de liefde van het hart. Hij is Zelf de liefde. Door naar Hem bovenal te verlangen wordt al het overige, zoals begrip van de teksten, eveneens gegeven, zo heb ik ervaren.
Echt, dat zou ik wel van de daken willen schreeuwen. Ik weet best, dat zal waarschijnlijk weinig zin hebben, want ieder mens dient zelf naar de liefde, naar de Vader te verlangen, en tot die tijd is elk woord, elke tekst, elke uitleg, elke preek, elke lezing niet meer dan een foto van de geestelijke liefde-zon.
Toch, Hij, de liefde Zelf geeft me in om desondanks deze site te bouwen, er Zijn uitleg van bijbelteksten op te zetten en vervolgens naar verschillende gemeenten een mail te sturen.
Natuurlijk doe ik dat. Het is verre van volmaakt, want ik ben maar een gewone jongen, en Hij kan Zich alleen bedienen van de begrippen die ik in mijn natuurlijk bewustzijn voorradig heb. Bedenk, Hij dicteert niet, want dat zou me tot een knecht maken en Hij wil dat de mens vrij is om Zijn kind te kunnen zijn.
Nee, geen dictaat, zie het meer als een beschrijving in mijn eigen woorden van de betekenis van de geestelijke beelden die Hij me toont. Als voorbeeld: Wie een erg mooie vioolmelodie hoort, kan worden aangedaan, geraakt. Een naaste diezelfde melodie laten horen is lastig, zeker als je geen viool speelt. Wat eventueel wel kan is er stukjes van zingen, of beschrijven welke sfeer en indruk de melodie te weeg bracht.
Ik doe op deze site beide. Ik 'zing' Zijn Woord na zoals ik het in mezelf verneem, en ik beschrijf welke sfeer, welke indruk Hij daarmee heeft opgeroepen. Toegegeven, het blijft voor de buitenstaander niet meer dan een soort foto, toch, wie werkelijk naar Hem verlangt, wie het mooi vindt om de naaste daadwerkelijk lief te hebben, en Hem bovenal, die zal zich m.b.v. deze 'foto's' een beeld kunnen vormen van Wie Hij is, wat mogelijk helpt om Hem in het hart kunnen ontmoetenen.
Ik heb vervolgens een aantal jaren in een evangelische gemeente mee gedaan. Daar waren ze 'bevindelijker'. Er werd gesproken over een persoonlijke relatie met Hem. Nou dat was toch wat ik zocht. Maar uiteindelijk ben ik ook daar niet gebleven, want daar bleek men niet ontvankelijk voor de gedachte dat de geest van liefde vrij is en zich niet laat vastleggen in de dogmatiek van deze of gene gemeente of kerk, ook niet een evangelische.
Ik ben weliswaar een van de minst perfecte mensen moet ik zeggen, en ik wil niet oordelen over anderen, en daar heb ik me veelvuldig schuldig over gevoeld. Toch, door al die ervaringen heen bleef de behoefte HemZelf te ontmoeten altijd aanwezig. En dat verlangen naar HemZelf bleek de sleutel te zijn.
Want als gezegd, ik heb ervaren dat de kerk niet perfect is, dat mijn medemensen, mijn mede-gelovigen niet perfect zijn, en dat ikzelf nog wel het allerminst perfect ben. Hij laat Zich desondanks wel vinden, zij het uitsluitend door het verlangen naar Hem, door de liefde.
Al de teksten die ik sinds mijn jeugd had horen langskomen, alle woorden die ik in de bijbel had gelezen kregen, doordat ik Hem in de liefde van mijn hart vond, eindelijk hun ware betekenis voor mij. De sleutel is liefde.
Hij is pure, ware, volmaakte liefde. Mijn oprechte verlangen om Hem te willen ontmoeten, mijn vrije wil om graag bij Hem te zullen zijn is precies wat Hem de kans gaf om Zich aan mij te openbaren. Ter vergelijking gebruik ik een beeld van de zon: Tot die tijd leek het alsof ik de zon wel kende van foto's, terwijl ik nu de zon zelf kon zien, en vooral kon voelen!
Want liefde wordt in het hart gevoeld, terwijl het verstand daar de woorden bij zoekt. Hij, de liefde-Geest Gods Zelf, is in het hart waar te nemen. De bijbelteksten zijn formuleringen van mede-gelovigen door de eeuwen heen, zo ging ik begrijpen. Ze hebben allemaal de liefde in het hart herkend als de hemelse Vader en hebben daar woorden aan gegeven. Dat zijn telkens woorden geworden die werden geformuleerd zoals het door hun intelligentie en culturele omstandigheden werd bepaald. In het OT zijn dat voornamelijk overeenstemmende beelden. (Zoals het oud Egyptisch schrift b.v. ook uit beelden bestaat, hieroglyphen.)
In Jezus herkenden de mensen zoals de evangelisten, dat die goddelijke liefde Zelf zichtbaar was in het menselijke. Daarom diende Jezus als zichtbare gestalte ook ten hemel op te varen, opdat de mensen in die tijd niet gebonden zouden zijn aan Zijn gestalte, maar Hem in het eigen hart zouden kunnen vinden. Want zeg nou zelf, zou het niet veel slimmer zijn geweest indien Jezus gewoon onder de mensen gebleven was, tot op de huidige dag graag?
Hoe dan ook, Hij spreekt, in de liefde van het hart. Hij is Zelf de liefde. Door naar Hem bovenal te verlangen wordt al het overige, zoals begrip van de teksten, eveneens gegeven, zo heb ik ervaren.
Echt, dat zou ik wel van de daken willen schreeuwen. Ik weet best, dat zal waarschijnlijk weinig zin hebben, want ieder mens dient zelf naar de liefde, naar de Vader te verlangen, en tot die tijd is elk woord, elke tekst, elke uitleg, elke preek, elke lezing niet meer dan een foto van de geestelijke liefde-zon.
Toch, Hij, de liefde Zelf geeft me in om desondanks deze site te bouwen, er Zijn uitleg van bijbelteksten op te zetten en vervolgens naar verschillende gemeenten een mail te sturen.
Natuurlijk doe ik dat. Het is verre van volmaakt, want ik ben maar een gewone jongen, en Hij kan Zich alleen bedienen van de begrippen die ik in mijn natuurlijk bewustzijn voorradig heb. Bedenk, Hij dicteert niet, want dat zou me tot een knecht maken en Hij wil dat de mens vrij is om Zijn kind te kunnen zijn.
Nee, geen dictaat, zie het meer als een beschrijving in mijn eigen woorden van de betekenis van de geestelijke beelden die Hij me toont. Als voorbeeld: Wie een erg mooie vioolmelodie hoort, kan worden aangedaan, geraakt. Een naaste diezelfde melodie laten horen is lastig, zeker als je geen viool speelt. Wat eventueel wel kan is er stukjes van zingen, of beschrijven welke sfeer en indruk de melodie te weeg bracht.
Ik doe op deze site beide. Ik 'zing' Zijn Woord na zoals ik het in mezelf verneem, en ik beschrijf welke sfeer, welke indruk Hij daarmee heeft opgeroepen. Toegegeven, het blijft voor de buitenstaander niet meer dan een soort foto, toch, wie werkelijk naar Hem verlangt, wie het mooi vindt om de naaste daadwerkelijk lief te hebben, en Hem bovenal, die zal zich m.b.v. deze 'foto's' een beeld kunnen vormen van Wie Hij is, wat mogelijk helpt om Hem in het hart kunnen ontmoetenen.
